Tussen ijstijden¶
Wij hebben ieder onze eigen zwaartekracht.
Wij moeten elk voor zich gedachten af,
zo merk ik voor het eerst hoe vreemd
het is, een vliegtuig voor de zon
dat even schaduw flitst
en wij die in het gras tussen de madeliefjes liggen
handen tegen de oren vanwege het geraas
en dan weer verder praten alsof het moment Nu
niet het laatste was van een fase.
Herinneringsmiddag, herinneringsjaar.
Het gras stevig en vers, de zon sterk
(de ijskap van Groenland nog net niet
gesmolten,
wij nog niet overspoeld) kinderbloemen
zoals deze, die ruiken naar oervroeger
wit bitter en precies, zo madelief,
en een vliegtuig dat geen kwaad wil.
We all have our own gravity.
Each of us need to rid of our thought,
So for the first time I notice how strange
it is, an airplane in front of the sun
that briefly cast a shadow
while we in the grass between the daisies
keep our hands before our ears because of the roar
than continue to talk as if the moment Now
was not the last of a phase.
Memory midday, memory year
The grass firm and fresh, the sun strong
(the icecaps of Greenland not yet completely
melted,
we not yet flooded) children's flowers
like these, that smell of ancient times
white bitter and exact, so daisy
and an airplane that wants no harm.
– Judith Herzberger (b.1934)
